19.tchòrzostwo,zniknięcie

I powoli się zbliżał do Oli.
-Ola.
Zaczął.
Zaraz,poczekaj Ola jest od niego o jedenaście lat młodsza,on nie może jej pocałować,co teraz robić?-myślał
-zaryzykuje-znowu pomyślał,ale niestyty okazał się być tchòrzem.
-co?-spytałam Ola
-masz coś w oku,daj to ci wyciągnę-Mikołaj pròbował znaleźć jak najbardziej prawdopodobną wymòwkę.
-taa janse-rzekła Ola
-co tak się na mnie patrzysz?-kontynuowała.
-bo jesteś piękna
-jezuu,on mnie kocha-pomyślała zradowana Ola.
-kocham cię,ale to nie jest czas na tego typu rozmowę-powiedział I wyszedł,tak po prostu.
-Mikołaj! Wracaj!-krzyczała Ola.
Teraz pomyślała o tym,jaki ból czuła przez niego.
Niby go kocha,ale bardzo przez niego cierpiała,mimo to że była w stanie zrobić dla niego wszystko,chciała w tym momencie go pocałować,ale postanowiła go nie zatrzywywać.
Lecz postanowiła się zastanowić,czy by dobrze postąpiła,jeśli by powiedziała.
-ja też Cię kocham-I  go pocałowała?
Przecież miał randkę z Pauliną,Emilia też mòwiła do niego flirciarskim tonem.
Niby z Emilią się dogadywały,lecz Ola wciąż czuła to coś.
Że Emilia nie jest z nią szczera,I że czerpie korzyści ze znajomości z nią.
No ale przecież to nie prawda,jak może tak myśleć-myślała.
Mikołaj jeszcze nie jest po rozwodzie,nie może tak po prostu Iść z nim do łòżka,to niesprawiedliwe,ale niestety takie jest życie.
Ona nie chce być ,,kochanką" tylko partnerką.
Następnego dnia Ola wstała I się ubrała,nie miała ochoty na śniadanie.
Pojechała do pracy wcześniej.
-còrciu-zawołał,miłym,zdenerwowanym tonem komendant.
Ola nie wiedziała po co ojciec ją wzywa,ale poszła długim korytarzem,do Wojciecha.
-gdzie Mikołaj?-zapytał
-nie mam pojęcia
-dzwonię bez przerwy od wczoraj,I nie odbiera,raz odebrał ale to nie był głos Mikołaja
-jezu,co się stało?-powiedziała Ola I wybiegła z płaczem.
Chciała pojechać do domu się wypłakać,ale zanim weszła do samochodu zadzwonił jej telefon.
,,Mikołaj"
-pomocy-rzekł ewidentnie Mikołaj.
Ola nic nie powiedziała tylko się rozłączyła.
Tym razem dostała esemesa.
,,Most Milenijny"
Oczywiście od Mikołaja.
Wiedziała,że jej ukochany jest w niebezpieczeństwie.
Co ma teraz robić?miała pustkę w głowie.
Oczywiście go uratować,ale jak?
Po co dzwonic na policję,I tak nic nie zrobią,trzeba wziąść sprawy w swoje ręce,tak nie może być-myślała
Włączyła silnik I ruszyła w stronę Mostu Milenijnego.
Nie miała ani bronI,ani noża nie miała nic do obrony,ale I tak zrobi wszystko dla Mikołaja.
Miała to gdzieś że mogła zostać zabita.
Wiedziała że ryzykuje.
Gdy dotarła na miejsce powoli zaczęła wysiadać z samochodu.
Miała duszę na ramieniu.
Naszczęścoe na podłodze leżał pistolet,wzięła go I usłyszała kroki....